Hayat bazen acımasız davranır insana, hiç beklemediği yerden hiç beklemediği zaman
da vurur sopasını… Göz yaşların sel olur fakat kendi göz yaşlarında kendin
boğulursun, küçülürsün erirsin yok olursun. Bir süre sonra gülersin herkesin
yüzüne bir şeyim yok dersin demesine ama yüreğinin içinde fırtınalar kopar damarlarını patlatırcasına…beklersin
birileri kurtarsın diye seni fakat kimse kurtarmaya
gelmez…Bu hayatta en önemlisi ama kimseye güvenilmez.
Hepimiz kendi dünyamızın gözyaşında boğuluyor, mutluluğunda kayboluyoruz. En önemlisi yalnızlığımızı bölüyor, paylaşıyor, patlaştikça tek kalıyoruz...
YanıtlaSilbölünürken her parçanı bi yerde bırakmak kqadar zor değildir o anlar. için sızlar, bölünmene mi yanasın, bölünürken giden parçalarına mı..
YanıtlaSilbirseyim yok dersin icinde firtinalar koparken, yagmur yagar, üstünde kara bulutlar gezer ama yinede sesini cikarmazsin ve kalabaliklar arasinda yapayanliz kalirsin. yagmur gecse bile camura düsersin ve birisi elini veriyormus gibi yapar ama daha fazla iter.. "kimseye güvenilmez" cok haklisin!
YanıtlaSil