23 Mart 2012 Cuma

Yalnız Kalmak




Yalnız kalmak,

Bir türlü denk getiremiyorum seni hayatıma…

Yalnız kalmak istesem kalabalıklar içinde oluyorum, kalabalıklar içerisinde olsam yalnız oluyorum her defasında…

Bu kalabalık şehirden uzaklaşmak ister bazen canım,  bir köy havasında güneşin tenime vurduğunu hissederek kahvaltımı yapmak, at binmek yahut bisiklet sürmek, yürüyüş yapmak ister. Bol bol fotoğraf çekmek, iki ağaç arasında bir hamak da kitap okumak ve bir göletin yanında oturup manzaraya boş boş bakmak ister. İster fakat sadece istemekle yetinmek zorunda kalır çoğu zaman… 

O kadar zavallı duruma düştüm ki ben,  bu saydığım şeylerin bakıldığında maliyeti yok denecek kadar az olmasına rağmen yapamıyorum. Çünkü yaşadığım şehir maalesef buna izin vermiyor.

Beton duvarlar arasına sıkışmış bedenler olduk, özgürlük sadece dudaklarımızdaki birer şarkı oldu.

Anlayacağınız, insanın bazen kafası atar canı sıkılır da böyle bir yalnızlık özlemi duyarya hani içinde işte bizim gibi insanların ütopyası oldu bu bizim kentte…

10 yorum:

  1. Yorumunda bana imrendiğini yazmışsın ama orası benim çalıştığım bir yer ne yazıkki:) Ve hiçde öyle özenilecek bir tarafı yok, hatta çalıştığım yer öyle bunaltıcı ki bazen nefes alamadığımı hissediyorum. Ortam çok önemli, çalıştığın insanlar. Yer güzel olsada o yerde çok yalnız olabiliyorsun.

    YanıtlaSil
  2. hayallerimi paramparça ettin :) ama benim dediğim bu ortamda sadece ben olcam ve paylaşacağım tek şey sessizlik olacak

    YanıtlaSil
  3. Aslında dediğin gibi kalabalığın içinde yapayalnızız. Kendi adıma diyeyim bu böyle.

    YanıtlaSil
  4. aynen öle ve bazen boğuyor beni

    YanıtlaSil
  5. Bu yorum yazar tarafından silindi.

    YanıtlaSil
  6. Yalnızlık, insanın içinde. Öyle ki koca şehirde yalnız öyle çok insan var ki..

    YanıtlaSil
  7. yalnız olmamıza rağmen yalnız kalamıyoruz, ne acı dimi...

    YanıtlaSil