Yalnız kalmak,
Bir türlü denk getiremiyorum seni hayatıma…
Yalnız kalmak istesem kalabalıklar içinde oluyorum, kalabalıklar
içerisinde olsam yalnız oluyorum her defasında…
Bu kalabalık şehirden uzaklaşmak ister bazen canım, bir köy havasında güneşin tenime vurduğunu
hissederek kahvaltımı yapmak, at binmek yahut bisiklet sürmek, yürüyüş yapmak
ister. Bol bol fotoğraf çekmek, iki ağaç arasında bir hamak da kitap okumak ve
bir göletin yanında oturup manzaraya boş boş bakmak ister. İster fakat sadece
istemekle yetinmek zorunda kalır çoğu zaman…
O kadar zavallı duruma düştüm ki ben, bu saydığım şeylerin bakıldığında maliyeti yok
denecek kadar az olmasına rağmen yapamıyorum. Çünkü yaşadığım şehir maalesef buna
izin vermiyor.
Beton duvarlar arasına sıkışmış bedenler olduk, özgürlük
sadece dudaklarımızdaki birer şarkı oldu.
Anlayacağınız, insanın bazen kafası atar canı sıkılır da
böyle bir yalnızlık özlemi duyarya hani içinde işte bizim gibi insanların
ütopyası oldu bu bizim kentte…
Yorumunda bana imrendiğini yazmışsın ama orası benim çalıştığım bir yer ne yazıkki:) Ve hiçde öyle özenilecek bir tarafı yok, hatta çalıştığım yer öyle bunaltıcı ki bazen nefes alamadığımı hissediyorum. Ortam çok önemli, çalıştığın insanlar. Yer güzel olsada o yerde çok yalnız olabiliyorsun.
YanıtlaSilhayallerimi paramparça ettin :) ama benim dediğim bu ortamda sadece ben olcam ve paylaşacağım tek şey sessizlik olacak
YanıtlaSilAslında dediğin gibi kalabalığın içinde yapayalnızız. Kendi adıma diyeyim bu böyle.
YanıtlaSilaynen öle ve bazen boğuyor beni
YanıtlaSilDeneme ses bir ki..
YanıtlaSilolmuşmu :)
YanıtlaSilBu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilOlmuş olmuş:)
YanıtlaSilYalnızlık, insanın içinde. Öyle ki koca şehirde yalnız öyle çok insan var ki..
YanıtlaSilyalnız olmamıza rağmen yalnız kalamıyoruz, ne acı dimi...
YanıtlaSil